De Summer of Love. Volgend jaar is het 50 jaar geleden dat de hippiecultuur een van haar hoogtepunten vierde in San Francisco. Het kan niet verder af staan van de zomer van 2016. Deze zomer zal in mijn geheugen gegrift staan als de zomer van de haat. Een zomer waarin de wereld verkeerde in een uiterst gewelddadige collectieve psychose. Met explosies van haat en vergelding.
Het is de zomer waarin ik gespannen de berichten op nieuwssites en sociale media volg. Gerede kans dat er vandaag opnieuw bizarre beelden mijn veilige bestaan binnendringen. Zoals de bloedige aanslag in het winkelcentrum in Bagdad, waar gezinnen inkopen deden voor het Suikerfeest; de vernietigende vrachtwagen op de boulevard in Nice die inreed op gezinnen terwijl ze de nationale feestdag vierden; de couppoging in Turkije en niet te vergeten de nasleep ervan.
Ik kon net als de rest van de wereld zien hoe een man in een homonachtclub in Orlando tientallen mensen neerschoot. Mij staat de foto bij van een ongewapende vrouw die vreedzaam aandacht vraagt voor ‘black lives matter’ en zich geconfronteerd ziet met een bijna militaire respons. Op twee afzonderlijke momenten schieten mannen, als vergelding voor de zwarte doden door politiegeweld, politieagenten neer. Verder was er een aanslag op de luchthaven in Istanbul en in Afghanistan werden protesterende Hazaren dankzij een zelfmoordmeeloper letterlijk uiteen geblazen. Tegen de tijd dat u deze column leest, kunt u het rijtje aanvullen met nieuwe feiten.
Haat en vergelding grijpen deze zomer als een virus om zich heen. De risicogroepen zijn ditmaal niet ouderen en jonge kinderen. Het zijn vooral mannen die bevattelijk zijn voor dit virus, als gevolg van oorlogstrauma’s, maatschappelijke marginalisatie of door herhaaldelijke afwijzing van leeftijdgenootjes, ouders of geliefden. Een giftige cocktail van zelfhaat en haat voor anderen. Het virus keert zich niet alleen tegen henzelf, de verwoesting wordt moedwillig losgelaten op een willekeurige representant van een door hen verkozen vijand of tegenstander.
Het virus lijkt intussen een epidemie. En toch rolt de Wereldgezondheidsorganisatie geen aanvalsplan uit om deze te stoppen. Er pruttelen geen buisjes met heilzaam serum tegen haat in de medische laboratoria.
Dus ik vraag me af wat ik kan doen. Kwaad met kwaad vergelden is uiteraard geen optie. Ik moet werken aan mijn eigen weerbaarheid en die van anderen om me heen. Ik kan het kwaad in mezelf bestrijden door mensen niet buiten te sluiten, door meer begrip op te brengen en me niet snel afgewezen of beledigd te voelen. En door anderen met meer openheid en respect tegemoet te treden, door mensen dichtbij me zich gehoord en geliefd te laten voelen. Immers, alleen mensen met zelfrespect kunnen respect opbrengen voor de gift van het leven van anderen.
Ik ga deze vaardigheden keihard trainen om volgend jaar het 50-jarig jubileum van de Summer of Love waardig te kunnen vieren. Ik kan wel wat massa gebruiken, dus wie doet er mee?
door Rita Schriemer