Kunstenares Ez Silva illustreerde in 2020 de IDEM-bundel ‘Rotterdamse kwesties – de kwetsbare kant van de stad’. Als ze niet in opdracht werkt, tekent ze sterke vrouwen. Met haar kunst wil ze de kracht én kwetsbaarheid van vrouwen laten zien. IDEM Rotterdam vroeg haar naar het ontstaan van deze feministische kunst. ‘Een burn-out heeft me de kunst in gedreven.’
Ez Silva tekende al van jongs af aan. Toch duurde het een hele tijd voordat het moment rijp was om echt als kunstenares voor zichzelf te beginnen. ‘Toen ik op de mavo zat, wilde ik stewardess worden’, vertelt ze. ‘Eigenlijk volgde ik de droom van mijn zus, want ik wist niet goed wat ik wilde. Na de mavo heb ik een toerismeopleiding gevolgd en daarna heb ik een tijd gevlogen. Ik vond het alleen helemaal niks. Het is fysiek zwaar, je werkt op onmogelijke tijden en je hebt de hele tijd een opgezette buik.’
Omdat ze tekenen altijd wel leuk vond, besloot Silva weer de creatieve kant op te gaan. ‘Ik bezocht de open dag van de Willem de Kooning Academie, maar wist niet zo goed wat ik ermee aan moest’, herinnert ze zich. ‘Mijn toenmalige vriendje studeerde technische informatica, op zijn school kon je het technische en creatieve combineren. Ik dacht dat ik niet technisch was, maar ik ging toch voor de opleiding industrieel productontwerper.’
Burn-out
Na haar afstuderen heeft ze een tijd als productontwerper gewerkt. ‘Maar na vier jaar kwam ik erachter dat ik echt niet gelukkig was in die baan’, vertelt Silva. ‘Op een dag werd ik midden in de nacht wakker met ademhalingsproblemen, terwijl ik altijd gezond at en veel sportte. Toen realiseerde ik me dat ik een burn-out had.’
Silva nam ontslag en herstelde langzaam van haar burn-out. ‘Ik wilde kunst maken, vijf jaar geleden begon ik’, zegt ze. ‘Ik had geen idee hoe ik iets moest opzetten, maar ik ben gewoon begonnen. Het kan best een struggle zijn om te overleven, maar ik geloof dat het mogelijk is om hier succes in te hebben. Het is mijn missie om zoveel mogelijk mensen te bereiken.’
Inmiddels heeft ze in haar werk een duidelijke signatuur ontwikkeld. ‘De vrouwen die ik teken hebben de ogen gesloten’, legt ze uit. ‘Het staat voor ervaren leed, voor de nare dingen die je meemaakt, leed dat andere mensen niet willen zien. De gesloten ogen staan symbool voor een stukje pijn dat anderen niet willen zien. Maar vanbinnen zit niet alleen kwetsbaarheid, maar ook kracht en sensualiteit.’
Durf te vragen
Durf door te vragen, is dan ook de belangrijkste tip van Silva voor professionals. ‘Vaak zien we aan de buitenkant het leed van iemand niet, maar durven we ook niet écht door te vragen. Ik ben lang depressief geweest, maar niemand had het door. Hoe is dat mogelijk? Als iemand niet meer straalt, probeer dan samen te achterhalen hoe dat komt.’
Silva hoopt zich ooit in te zetten voor mentale gezondheid. ‘Voor mensen met een depressie is het al moeilijk genoeg om stappen te zetten, laat staan de stap naar hulpverlening’, legt ze uit. ‘Probeer het daarom niet te negeren als je iets ziet, durf ongemakkelijke vragen te stellen. Gelukkig worden steeds meer onderwerpen beter bespreekbaar, zoals met grensoverschrijdend gedrag. Ik hoop dat er uiteindelijk ook steeds meer aandacht komt voor mentale gezondheid. En dat we niet langer de ogen voor elkaar sluiten.’
Wil je meer weten over Ez Silva en haar werk? Kijk dan op www.ezsilva.com